Pogranicza psychiatrii. Drogi i bezdroża umysłu

Celem książki „Pogranicza psychiatrii. Drogi i bezdroża umysłu” jest przedstawienie takich szczególnych stanów psychicznych, które – jeśli występują w niewielkim nasileniu – pozwalają człowiekowi funkcjonować bez etykiety psychicznie chorego, ale jeżeli przekraczają tak zwaną „smugę cienia”, mogą nabrać cech choroby.

Umysł człowieka jest fenomenem niepowtarzalnym, przede wszystkim dlatego, że wrodzone cechy, u każdego inne, są dodatkowo modyfikowane w procesie rozwoju, ulegają licznym wpływom rodziców, rówieśników, przeżyć, towarzystwa w miejscu pracy czy szkole, przekonań religijnych i lektur. To dotyczy także sposobu postrzegania chorób. Taki „wewnętrzny obraz choroby” jest aktywowany w sytuacji zaistnienia danej choroby u konkretnej osoby lub u kogoś jej bliskiego.

Omówione zostały zatem zagadnienia dotyczące zaburzeń osobowości, zaburzeń myślenia oraz dysmorfofobii, depersonalizacji i derealizacji. Wiele uwagi autorka poświęciła zaburzeniom emocji, takim jak lęk i fobie, depresja, zaburzenia nastroju, zaburzeniom świadomości, percepcji, pamięci, zachowania, kontroli impulsów, zaburzeniom seksualnym i rytuałom. W wachlarzu zaburzeń znajdujących się na „pograniczach psychiatrii” znalazły się również m.in. zagadnienia dotyczące zachowań samobójczych, zaburzeń snu, zaburzeń psychicznych związanych ze stanem somatycznym, a także zaburzeń psychicznych związanych ze zmianami w ośrodkowym układzie nerwowym. W końcowej części książki opracowano tematy dotyczące psychiatrii kulturowej i transkulturowej oraz sposobów radzenia sobie z zaburzeniami psychicznymi.